Snaren in overvloed op de derde plaat van dit wat ongewone viertal. Mathias Duplessy, leider en naamgever van het gezelschap, speelt gitaar, bas en percussie. Enkhjargal Dandarvaanchig, Mongools van afkomst, speelt de fameuze Morin khuur of paardenviool, de Parijse Chinees Guo Gan is een meester op de tweesnarige erhu en Fransman Aliocha Regnard, sinds geruime tijd een vaste kompaan van Duplessy, specialiseert niet alleen op de viool en de Spaanse fidula, op deze plaat gebruikt hij de Zweedse nyckelharpa.

Bij het lezen van de plaattitel ga je vanzelfsprekend onmiddellijk aan Dire Straits denken, “Brothers in Arms” meets “Sultans of Swing” en je hoeft maar tot de zesde track te wachten om op je wenken bediend te worden, wanneer het viertal aan de haal gaat met Knopfler’s “Brothers in Arms”. De stem (van Duplessy?) is weliswaar vaagweg verwant aan die van Knopfler en de gitaarpartij van het origineel wordt heel trouw nagespeeld, maar toch is het wachten tot Dardarvaanchig naar keelzang overgaat voor er echt iets gebeurt.

Eerder op de plaat wagen ze zich ook al aan Morricone’s “The Good, The Bad and The Ugly”, dat een ronduit wilde versie meekrijgt, maar voor het overige is het al eigen werk wat de klok slaat: zeven nummers van Duplessy, waarvan eentje (“Kung Fu) in samenwerking met Guo Gan, die zelf “Chinese Dumplings” en “Oriental Little Paris” bijbracht. Regnard zorgde voor “Gibraltar” en DandarVaanchig schreef “Gurvan Much”.

Met in totaal zes componisten voor twaalf nummers loop je al snel het risico op een wat incoherente plaat maar dat is het helemaal niet geworden: ze bevat intens mooie momenten, zoals bv. opener “Texas Bolero” en “A Japanese in Paris”, al staan niet alle nummers staan op hetzelfde niveau. Ik kon er me heel even niet van weerhouden aan Rodrigo & Gabriela te denken: fantastische muzikanten, maar eens je hun kunstje gehoord hebt, heb je ’t ook echt wel gehoord. Ook dit viertal bezondigt wel eens aan crowdpleasing. Bij live-concerten kan ik daar absoluut mee leven, maar in studio-omstandigheden komt zoiets al snel als gekunsteld over. Dat neemt allemaal echter niet weg dat deze plaat al met al heel leuk om beluisteren is, al blijf ik denken dat je dit kwartet toch het beste live gaat bekijken.

(Dani Heyvaert)